return | Verslag Jan |Verslag Bert |
Linschoten 2009
Ondanks de koude zijn hebben toch weer een aantal boerderijrunners de weergoden getrotseerd. De uitslag van de Boerderijrunners
Klik hier voor de volledige uitslag
Hieronder volgt de verslagen van Jan Louwerse en Bert Offringa.
Het verslag van Jan: Op de bank met een bord boerenkool en laptop op schoot schrijf ik een verslagje van de Linschotenloop van vandaag.
Mede door mijn slechte ervaring in de natte sneeuw van 2007 besloot ik lekker bij de kachel thuis te blijven.
André was zo vriendelijk mij de uitslag te mailen.
Want ja, ik heb weer een prestatieloop gelopen! Mijn laatste wapenfeit dateert van september 2008. Na de marathon van R'dam van anderhalf jaar geleden heeft mijn peesplaatblessure me een tijd uit de running gehouden. Nadat ik in april/mei wederom fysiotherapie heb gekregen (ditmaal succesvol) kon ik eindelijk rustig aan weer echt gaan lopen. Langzaam opbouwen, vaak express niet met het clubje zodat ik mijn eigen tempo kon bepalen. Vanaf de zomer ben ik ook weer bij Hans en bij de atletiekvereniging gaan intervallen en nog wat later kon ik ook weer met duurlopen gaan meedoen. Mijn knie hield het goed en ik begon weer te geloven in een wedstrijdje. En dus de traditionele Linschotenloop maar in de agenda gezet en daar serieus voor aan het trainen geslagen.
Jammer genoeg gooide vier weken geleden en weekje ziek op bank nogal wat roet in het eten: ontsteking in de kaakholtes. Bijna twee weken werden zo uit mijn voorbereiding gesneden…. En ook na die tijd bleef ik last houden van mijn holtes: kiespijn (de zenuwen schijnen in/door de holte te lopen) en een drukkend gevoel . Tot op de dag van vandaag wist ik niet zeker of ik wel zou gaan lopen, want ook gister had ik weer last van hoofdpijn en zelfs vanmorgen voelde ik me niet helemaal 100%. Maar de wil om te lopen was uiteindelijk toch te sterk en toen ik ook nog eens met Ynte, Jolande, Bert en André bleek mee te kunnen rijden was het helemaal duidelijk: op naar Linschoten.
Maar ja, buiten was best fris en helemaal wit, dus was het überhaupt wel verstandig om te gaan lopen? Min 7 was het en de gevoelstemperatuur ruim onder de min 10 graden! Ach ja, muts op en handschoenen aan dan maar… Maar daar dacht niet iedereen hetzelfde over. Er liepen ook gewoon korte broeken en mouwen mee!
Rustig van start leek me wel een verstandig idee. Met een zone 3 hartslag van ongeveer 175 liep ik de eerste kilometers in de 'geplande' 4 minuut 30 seconden per km. Na drie kilometer werd ik ingehaald door René, die soepel bij me weg liep. 'Laat maar gaan' dacht ik, al kostte dat nog best moeite. Bij het bruggetje bij Oudewater klokt ik Rene ruim een minuut voor me. Even later de doorkomst bij de 10 km. Een keurige 45:16, nog steeds volgens planning (rustig beginnen, vlakke race en zo hopelijk een 1:35:00 halen).
Maar aangezien ik nog steeds in zone 3 liep zou het ook best wat harder kunnen…? Dus toen er na 12 kilometer en prima duo hazen langskwam haakte ik aan en liet ik me door hen meenemen richting Montfoort. Al ging het niet heel erg makkelijk kon ik toch blijven hangen. Kilometertijden hierdoor naar 4:15!
Net na de water(ijs?)-verzorging in Montfoort kreeg ik opeens André (met het ijs in zijn nek…)in zicht. Even een paar woorden gewisseld, mijn hazen (die water hadden gehaald en even achterop waren geraakt) konden me zo weer inhalen en hup er weer achteraan. Met een beetje wind in de rug het laatste lange eind terug naar Linschoten. En opeens kreeg ik ook René weer in zicht. Toch wel verrassend, maar ja, die hazen liepen maar door…. Zo snel zelfs dat ik ze de laatste anderhalve km niet meer kon volgen. En zo haalde ik Rene uiteindelijk ook niet meer in, het gat bleef een meter of 25. Een berekoude laatste kilometer trouwens. De zon weg en na de linkerbocht richting sporthal en finish de wind weer van voren.
De klok stond uiteindelijk stil op 1 uur 33 minuten en 18 seconden. Een prima tijd, waar ik erg blij mee ben. Er staat na 15 maanden eindelijk weer een tijd op de borden!
Na de finish ook het 'schaatshoestje' ontdekt. De laatste kilometers zulke koude lucht inademen geeft een vreemd gevoel in je keel…
Net nog even lekker, met een voldaan gevoel, in bad geweest. En dan bedenk ik opeens: 'hé, ik heb mijn knie helemaal niet gevoeld!'. Zo raar kan het gaan, ruim een half jaar geleden dacht ik er serieus over om te stoppen met lopen, nu sta ik er bijna niet eens meer bij stil dat ik er zo lang last van heb gehad. En denk je automatisch over een volgende loop na haha. Rotterdam 11 april dan maar? Moet wel eerst mijn kaakholte even leeg….
Jan.
