Het verslag van Ad:

Om 5.45 uur gaat de wekker. Ik ben al drie uur wakker, maar schrik toch. Vandaag gaat het gebeuren. Na een paar krentenbollen die ik met sportdrank wegslik, loop ik met mijn vrouw naar het Panathenaikon stadion. Een in 1901 gebouwd klassiek gebouwd wit marmeren stadion, alsof deze in de eerste eeuw na Christus is neergezet, in de schaduw van de Acropolis. Daar vertrekken de bussen naar Marathonos, de startplaats van de marathon. Onderweg komen we Marius tegen die net Ria en Liesbeth heeft afgeleverd. Het is 15 graden en 63% luchtvochtigheid. Dat lijkt gunstig. Er staat een flinke wind. Dan met de bus naar Marathonos. Om exact 9 uur starten we. De wind blijkt ons gunstig gezind, namelijk in de rug. En aangezien de weg van Marathonos naar Athene 1 lange streep is houden we de wind in de rug. Tijdens het lopen loopt de temperatuur op naar 18 graden. De zon schijnt en af en toe schuift er een wolk voor. Ideaal loopweer. De eerste twintig is lekker lopen, met veel vlak en tussen de 15 en 20km af en toe stijging en daling. Ik ben rustig begonnen, omdat ik weet dat het echte stijgen nog moet beginnen na de 20 en omdat ik vaker de fout heb gemaakt te snel te starten. Bij de halve marathon zit ik bijna 3 minuten boven mijn streeftijd (ik ben op 3.40 weggegaan). Tussen de 20 en de 32 km zit de meeste stijging, namelijk van 100 naar 175 meter. Bij die 12 km gaat nog eens 5 minuten bij mijn streeftijd er op. Na de 32 is het voornamelijk dalen. Uiteindelijk eindig ik 12 minuten boven mijn streeftijd op 3.51. Ik wist wel dat ik geen PR zou lopen en ik had al 3.40 als streeftijd ipv de 3.30 waar ik altijd op train, maar nog eens 12 minuten er op toeleggen had ik niet gedacht. Maar goed, ik kon gewoon niet harder, dat lukte niet meer. Zoals gezegd: de route is vooral saai. Een lange asfalt weg, met aan weerszijden lelijk beton in de vorm van huizen en winkels en veel schreeuwerige uithangborden met voor mij onbegrijpelijke teksten. Soms afgewisseld door kleine groepjes publiek en een enkele kleine Griekse oma,die luid klapte en ons in onbegrijpelijke kreten toeriep. Het is ook de stilste marathon die ik gelopen heb. Geen muziek, geen bandjes, niets. Op sommige stukken hoorde ik alleen maar het geklik van gymschoenen op het asfalt. Heel onwezenlijk. Het laatste stukje in Athene is iets aantrekkelijker. Maar ik moet toegeven, als je dan terugkomt in het Panathenaikon stadion en er wel een hele menigte staat te juichen dan komen toch de goosepimples op je armen. De laatste 100 meter gaat over de zwarte atletiekbaan van het stadion (zie foto). Als ik dan over de finish stap loop ik Liesbeth tegen het lijf die gehuld in een gouden folie me staat op te wachten. Ze heeft 3.39 gelopen! Ik ben helemaal kapot en het liefst zou ik gaan staan janken. Na een banaantje, sportdrank en een schattig meisje dat voor mij op de knieën gaat (om de chip uit mijn schoenen te peuteren) leef ik weer wat op. Het is weer gelukt!
Ad